“En als Hij in huis gekomen was, kwamen de blinden tot Hem. En Jezus zeide tot hen: Gelooft gij dat Ik dat doen kan? Zij zeiden tot Hem: Ja, Heere! Toen raakte Hij hun ogen aan zeggende: U geschiede naar uw geloof”.
(Mattheüs 9:28 en 29)

Ook dit teken is geschied in Kapernaum. Daar had Jezus tijdelijk Zijn intrek genomen in een huis, misschien wel in het huis van Petrus. Onderweg daarheen waren twee blinden Hem gaan volgen. Wij lezen over hen in de andere evangeliën niet, maar de kort tevoren (het staat in hetzelfde hoofdstuk!) geroepen tollenaar Mattheus heeft het opgemerkt. Zij riepen al terwijl Jezus door het dorp ging: Zone Davids, ontferm U onzer. Het is een krachtige belijdenis, die nog niet eerder iemand had afgelegd. Wel had de duivel Hem al eerder als de Zone Gods erkend. Maar die merkte Zijn kracht op waar hij niet tegenop gewassen was. Nu komt de belijdenis van de kant van twee mensen, die Jezus nodig hebben gekregen. Zij zeggen dat Hij de beloofde Messias is. De gezalfde Koning, Die duizend jaar geleden al aan David was toegezegd. Vlees en bloed kan hen dat niet hebben geopenbaard. Dit moeten zij van de Vader, Die in de hemelen is geopenbaard, hebben geleerd. Nee, zij zijn zo blind niet, deze blinden. Zij zien meer dan vele anderen. Hun zielenogen zijn al geopend eer die van hun hoofd geopend zijn. Zij roepen om ontferming. In de grondtekst staat dat vooraan. De woordvolgorde is daar: Ontferm U onzer, Zone Davids. Zij hebben barmhartigheid nodig. Kyrieleis.

Ziet u zichzelf ook al over de Pyramideweg gaan, als Jezus door dit Schoonoord aan het IJsselmeer zou gaan? Alleen of met zijn tweeën, roepende en zeggende! Of zou u zich daarvoor schamen? Ik zeg u: als dat zo is, dan is er geen nood. Waar echte nood is en de vaste overtuiging dat Hij de Zoon van David is, Die gekomen is en onze nood de baas kan, daar schaamt men zich niet. Hoelang de weg nog geweest is die zij af te leggen hadden, dat weten wij niet. Maar zij zijn Hem gevolgd. Zo dichtbij als maar enigszins mogelijk was. Hoort u ze roepen? Zoon van David, ontferm u over ons.

En dan is Jezus bij Zijn huis aangekomen en gaat daar binnen. En nee, zij blijven niet buiten staan. Als het om Hem te doen is, dan houd je geen halt. Wij zien dat Jezus hen pas nu aanspreekt. Onderweg heeft Hij dat blijkbaar niet gedaan. Hij laat ons wel eens vaker een poos roepen. Dat is om op de proef te stellen en om te zien of het roepen meer is dan een verdwaalde schreeuw, die spoedig over gaat. Waar je al te gauw weer zwijgen kunt, geldt hetzelfde als wat we daarnet zeiden: er is geen nood. Inmiddels heeft iedereen die erbij was, kunnen zien dat het bij deze twee mannen serieus was. Dat is ook een les voor ons. Je stopt toch niet al te snel? Niet eerder ophouden dan totdat je bij Hem bent gekomen. Zij kwamen tot Hem, zo staat er. Zij zijn Hem tot in huis gevolgd.

Merkwaardig is dat zij dan niets meer aan Jezus hoeven te vragen. De roep om ontferming had luidkeels geklonken en dat was genoeg. Gelooft gij, dat Ik dat doen kan? Jezus weet wat “dat“ is. Zij weten het ook. Hij vraagt hen slechts naar het geloof. En ook die vraag is haast niet meer nodig. Waar oprecht geloof is, wordt alles zo eenvoudig. Hun roepen om ontferming zei genoeg. De titel, die zij Hem gaven niet minder. Het antwoord dat zij geven is dan ook heel ongecompliceerd en heel ter zake: Ja, Heere!

En dan geschiedt het wonderteken. Hij raakt hun ogen aan. Dat deed Jezus vaak. In die aanraking zit iets van het overnemen. Hij neemt het op Zich. Zo ging het ook bij de bloedvloeiende vrouw en bij het dochtertje van Jaïrus. Waarlijk, Hij heeft onze krankheden op Zich genomen en onze smarten heeft Hij gedragen. Hij heeft alle zonde en ellende naar Zich toegetrokken. Daarvoor is Hij naar deze aarde gekomen. Ook dit wonder is een stukje prediking. Dat zijn alle wondertekenen geweest, die Jezus deed. Hij maakt ermee duidelijk wat Hij nog altijd doen kan. Blinden geeft Hij het gezicht. Dat was bij deze blinden al gebeurd eer zij met Hem in huis waren. Maar door hun ogen aan te raken laat Hij het aan ons allen zien: Hij kan dat, nog steeds. Al ben je zo blind als een mol. ’t Is de HEERE, Wiens mededogen, blinden schenkt het liefelijk licht. Maar nu geen blinden meer. Dit weet ik, dat ik blind was en nu zie. En eens komt de dag dat niemand meer blind zal zijn: lichamelijk noch geestelijk. U geschiede naar uw geloof. Dat betekent niet omdat je geloofd hebt, maar zoals je geloofd hebt. Er is dus alle reden om Hem in geloof na te volgen, totdat je door Hem geholpen bent. Dus roepen maar en komen maar!

Ds. J.L. Schreuders

“Doch Maria bewaarde deze woorden alle te samen, overleggende die in haar hart”
Lukas 2:19

De herders hebben bij de kribbe geen stommetje gespeeld. Toen ze het teken hadden waargenomen dat hen door de engel was gegeven- dat was het liggen in de kribbe!- wisten zij het zeker dat zij het juiste Kind gevonden hadden. Het engelenwoord was door een teken bevestigd en dan is er geen twijfel meer mogelijk.

Zij hebben toen overal en grondig verhaal gedaan van hetgeen zij in de velden van Efratha over Hem hadden gehoord. Ieder die daar in de buurt was mocht het weten: u is heden geboren de Zaligmaker, welke is Christus, de Heere in de stad Davids. Het woord van de engel ging dus via mensenmonden verder. Zo is het tot op de huidige dag. Zij, die zich in Bethlehem bevonden hebben geen engel gezien. Zij hebben het evangelie uit herdersmonden moeten horen. En dat moet je vooral niet te min vinden. Zo werkt de Heere. Geen stemmen uit de hemel, daar moet je niet op zitten wachten. Je moet acht slaan op het gepredikte woord door mensen, die de schat in aarden vaten dragen. Door de dwaasheid der prediking maakt God zalig die geloven.

Bij velen werkte dat verwondering. Dat is uiteraard wel goed. Laat het daar vooral maar mee beginnen. Als u met Kerst met verveelde oren zit te luisteren en de bekende klanken zonder belangstelling over u laat heengaan, dan zult u weinig aan het Kerstfeest over houden. Komt, verwondert u hier mensen, ziet hoe dat u God bemint! Echter, als Lukas over verwonderen spreekt- en dat doet hij in het evangelie dat hij schreef nogal eens- dan heeft het vaak de betekenis van: zich verwonderd iets afvragen. Op zich is dat dus goed, maar het is toch niet genoeg. De aandacht is wel gewekt, maar dat is nog geen geloof van het hart. Als dat er maar op volgen mag, dan is het genoeg. Je kunt dan achteraf dankbaar zijn voor de verwondering waarmee het begon. Of er onder de “allen” die in de buurt van de kribbe waren en het relaas van de herders gehoord hebben, zijn geweest bij wie de verwondering geloofsverwondering is geworden, dat weten wij niet. Natuurlijk hopen wij dat van harte en er is geen reden om aan te nemen dat het bij niemand het geval was.

Wel maakt Lukas een tegenstelling: doch Maria. Bij haar ging het in elk geval verder dan bij de rest. Zij bewaarde deze woorden alle te samen. Een zelfde uitspraak komen wij in het boek Genesis tegen vanuit het leven van Jakob. Als Jozef zijn dromen vertelt over de schoven, die zich voor hem buigen zullen en de zon, maan en sterren die hetzelfde zullen doen, dan bestraft zijn vader hem weliswaar, maar toch bewaarde Jakob de woorden van Jozef in zijn hart. En vele jaren later heeft hij er de uitkomst van gezien. De dromen waren geen bedrog. Jakob en zijn zonen bogen zich allen voor de onderkoning van Egypte.

Gods woorden moeten bijeen bewaard worden en dat moet zijn in het hart. Verwondering ebt soms weer weg. Hoe vaak gebeurt het niet dat zij even snel is vergeten als dat zij is opgekomen. Waar het Woord in het hart wordt bewaard, daar wordt het bewaard zoals juwelen. Kostbare dingen moeten goed bewaard blijven. Je legt ze niet open en bloot zichtbaar in de vensterbank. Je doet ze bij elkaar op een geheime plek, waar mensen met verkeerde bedoelingen niet licht bij kunnen komen. Maak van je hart een schatkamer. Daar kan niemand bij. Laat de dieven maar komen. Niemand kan wegnemen wat God in mijn hart heeft gelegd. Alleen God kan erbij. Anders niemand!

Maria deed dat ook nog eens met beleid. Zij kiepte de juwelen niet zomaar in een kist, zodat alles door elkaar heen lag en er geen enkel overzicht meer was. Nee, zij legde die juwelen bijeen die bij elkaar hoorden en zij sorteerde ze op soort. Er staat namelijk dat zij ze overlegde in haar hart. Zij vergeleek hetgeen zij van de herders hoorde met wat zij zelf eerder van Gabriel en van Elizabeth gehoord had. Zij bracht het ene wat zij gehoord had in verband met het andere. Stellig betrok zij ook daarbij hetgeen zij wist vanuit het oude profetische Woord. Al vergelijkend en overwegend wist zij de woorden bij elkaar te brengen en tot een geheel te smeden. Het ene viel met het andere samen en zo viel het op zijn plaats. Zulk werk moet je in de schatkamer doen en dus in je hart. Om het dan vervolgens daar op te bergen.

Zult ook u/jij zo in de kerk zitten op de vierde adventszondag, op Eerste en Tweede Kerstdag, op de zondag daarna, op dankdag, oud en nieuw en op de zondagen van het nieuwe jaar? Wat zit er eigenlijk in dat hart van je? Laat toch door Woord en Geest de vuile troep eruit gooien. In een schatkamer behoren juwelen bewaard te worden, geen vuilnis. Laat het bij verwondering beginnen, maar dan moet ook volgen wat Maria deed. Breng het samen en berg het op. In het hart!

Ds. J.L. Schreuders

“Alzo zullen de vrijgekochten des HEEREN wederkeren, en met gejuich tot Sion komen; en eeuwige blijdschap zal op hun hoofd wezen; vreugde en blijdschap zullen zij aangrijpen, treuring en zuchting zullen wegvlieden”.
(Jesaja 51:11)

Jesaja leefde meer dan een eeuw voor het begin van de ballingschap, die zeventig jaren zou duren. In de moderne bijbelwetenschap is het mode geworden om te zeggen: en dus kan Jesaja zeker niet over de verlossing uit Babel hebben gesproken. Die zou dus bijna nog twee eeuwen duren en dus heeft Jesaja er niets van meegemaakt. Dat laatste is zeker waar. Maar het is zeker zo, dat de Geest van God het hem over de eeuwen heen kan hebben laten zien. Zelfs Mozes heeft in het boek Deuteronomium over de wegvoering en terugkomst gesproken en dat was nog vele eeuwen eerder.

Onze tekst is een van de vele bewijzen dat er geen twee Jesaja’s zijn geweest nl. een van hoofdstuk 1-39  uit de tijd van Hizkia en een van hoofdstuk 40 en volgende, die na de ballingschap zou hebben geleefd. Onze tekst komt namelijk haast woordelijk overeen met Jesaja 35:10. Een en dezelfde Jesaja ziet in beide gedeelten het heil van de toekomst, dat eerst in de verlossing uit Babel, daarna in Christus en ten laatste bij de voleinding der wereld tot stand zal komen. De profeet kan in dit gedeelte bijna geen woorden genoeg vinden om het ongetrooste volk van God te bemoedigen. Het hele gedeelte is dan ook hoog van toon. Hij geeft hoog op van de Heere. Van Hem verwacht hij grote dingen. In de verzen hier vlak voor refereert hij aan de verlossing uit Egypte, hier Rahab genoemd. God was het Die de zeedraak (Egypte, Farao) vernietigde. Hij roept de Heere op om nu hetzelfde te doen als toen. Waak op, ontwaak, trek sterkte aan, Gij, arm des Heeren! Gij hebt immers een weg gemaakt waar geen weg was, door de diepten van de zee. De verlosten gingen er door. Zijn gelosten, staat er eigenlijk.

Zal het dan nu niet precies zo kunnen geschieden? Is God veranderd, is Zijn arm verkort geworden? Geen sprake van! Ook nu zullen de vrijgekochten wederkeren. Daar staat een iets ander woord in de grondtaal dan het woord gelosten. Maar wel worden dezelfde mensen bedoeld. Zij, die een Losser hebben, Die hen vrijmaakt van Babel zoals eertijds van Egypte. Zij keren terug en komen in Sion. Wie klimt de berg des HEEREN op, wie zal die Godgewijde top voor ’t oog van Sions God betreden? Juist, dat zijn zij die de Heere vrijkoopt door het losgeld van Christus’ ziel , van Christus’ bloed. Een losprijs voor velen.

Beste lezer, ben jij al losgekocht en weet je daarvan? Dan is er in elk geval nog Iemand, Die er weet van heeft. Dan weten Christus ervan en Zijn Vader. Je hebt dan met Ruth gezegd: Gij zijt de Losser. Je hebt jezelf zoals zij aan Zijn voeteneinde gelegd op de dorsvloer. Zij zei: Spreid dan uw vleugel uit over uw dienstmaagd. En Boaz deed het. Die man rustte niet tot hij de gehele zaak ten einde had gebracht. Christus zal voor Boaz niet onderdoen. Denk dat maar niet. De Heere lost en koopt vrij, die om niet verkocht zijn. Zij zullen ook zonder geld gelost worden (Jes. 52:3). In die tekst staat in onze vertaling wel: gelost. Terecht! Christus is de grote Losser in de naam des Vaders. Weet Hij van u af omdat u bij Hem kwam en lossing bij Hem zocht? Dan ben je zeker een geloste en vrijgekochte.

Dan is er ook een grote toekomst voor je. Eeuwige blijdschap zal op je hoofd wezen. Vreugde en blijdschap zullen zij aangrijpen. Volgens mij is ook de vertaling mogelijk: vreugde en blijdschap zullen hen aangrijpen. Dat lijkt mij ook iets meer passen in het verband. Jij pakt de vreugde niet maar die pakt jou. Zij komen over je, op je hoofd. Zij zullen je bevangen, dat is misschien wel de mooiste weergave. Treuring en zuchting moeten daarentegen wijken. Waar Christus lost daar wordt de zondensmart verdreven. Daar komt zoals elders staat vreugde olie voor (in plaats van) treurigheid en het gewaad des lofs voor een benauwde geest. Je raakt dat nare kwijt en je krijgt er veel beters voor terug. Je doet een goed ruil.

Voor wie is dat? Nou, het staat er toch: voor de vrijgekochten des Heeren! Zorg dat je daar bij bent! Want zij, die door het bloed van Christus van de aarde gekocht zijn, die beërven Gods koninkrijk in volle heerlijkheid.

Ds. J.L. Schreuders

 

Vertrouwende ditzelve, dat Hij, Die in u een goed werk begonnen is, dat voleindigen zal tot op de dag van de Heere Jezus Christus
(Filippenzen 1:6)

Paulus zat in de gevangenis toen hij deze dingen schreef. Waar hij precies gevangen heeft gezeten dat weten wij niet. Het zou in Rome kunnen zijn, maar geheel zeker is dat niet. De gemeente van Filippi was door zijn arbeid ontstaan en wel op de tweede zendingsreis. Lydia en de gevangenbewaarder waren de eerste leden ervan geworden. Na Paulus’ vertrek is de gemeente blijkbaar niet alleen blijven bestaan maar ook verder gegroeid. Er is nu een gevestigd kerkelijk leven. Dat blijkt uit het feit dat er zowel opzieners als diakenen zijn. Zij worden in vers 1 samen met al de heiligen door Paulus gegroet.

Als de apostel aan hen denkt, dan vervult blijdschap zijn hart. Hij dankt en bidt God voor hen. Hij weet van hun gemeenschap met het evangelie. Hoe het begon en hoe het nu nog steeds is. Epafroditus, die hem namens de Filippensen een bijdrage gebracht had in de stoffelijke nood die Paulus had, zal het hem hebben verteld. Zij waren trouw gebleven aan het zuivere evangelie. Zij waren er hartelijk aan verbonden. Paulus mag het voor zeker houden- het is recht dat ik dit van u gevoel, zo zegt hij in vers 7- dat God een goed werk in hen begonnen is. Dat zegt hij zonder hun harten te kennen, want die kent God alleen. Hij spreekt naar het oordeel van de liefde en zo behoort dat ook. Wel zijn er ook de blijken ervan: zij leefden in woord en daad met hem mee terwijl hij gevangen zat. Dat waren echt blijken van het ware geloof en van liefde tot het Woord dat Paulus verkondigde. Er was dus geen enkele reden eraan te twijfelen of God was in hen Zijn goede werk aangevangen. Als er geen reden tot twijfel daaromtrent is, dan moet je dat vooral niet doen.

En dan spreekt Paulus tot hun bemoediging zijn vertrouwen uit. Het is geen vertrouwen in de Filippenzen. Zo van: jullie zijn allemaal zulke trouwe christenen, dus steek ik mijn handen ervoor in het vuur dat het met jullie allemaal wel goed zal komen. Vertrouwen op mensen moet je nooit stellen. Mensen kunnen alleen maar tegenvallen. Dat zie je wel aan Demas, die een naaste metgezel van Paulus is geweest. Hij kreeg uiteindelijk de wereld lief en verliet de apostel. Je denkt soms heel wat van iemand, maar als alle franje eraf valt, dan blijft er soms een lege doos over.

Paulus vertrouwt dan ook niet dat de Filippensen o zo gelovig zullen blijven omdat hij iets van hun goedheid verwacht. Hij vertrouwt op God!! Hij is een goed werk begonnen. Een goed geestelijk werk van geloof en bekering. Geloof is Gods werk. Hij begint het. Hij houdt het in stand en Hij vermeerdert het. Hij zal het ook eenmaal voleindigen tot op de dag van Christus. Daarmee is gewoonlijk de dag van de wederkomst bedoeld. Paulus hield er rekening mee dat hij die dag nog zou meemaken. Misschien mag je het met de kanttekening van de Statenbijbel ook zo opvatten: de dag waarop de Heere Jezus je uit dit leven tot Zich neemt. In elk geval: Hij maakt het af. Als het een goed werk is, dat Hij begon, dan kan het niet ophouden of verloren gaan. Wij beginnen er iedere kerkdienst mee: Die niet zal laten varen de werken Zijner handen. De volharding van het geloof is Gods werk in ons. Hij zal Zijn werk voor mij volenden (Psalm 138). God, die het aan mij voleinden zal (Psalm 57:3).

Dat is een geweldige troost. Zo zal het voor de Filippenzen geweest zijn. Zo mag het voor ieder zijn, die weet mag hebben van dat goede werk dat God in hem begonnen is. Niemand zal je dan nog rukken uit de handen van de Herder. Natuurlijk kan dat mooie blinkende goud ook misbruikt worden. Dat doet ieder die zich met schijngeloof op de been houdt. Hij vertrouwt er blindelings op dat het goed zal komen. Maar God is nooit iets in hem begonnen en dus maakt Hij niets af ook. Hij maakt niet jouw werk maar Zijn werk af. Als God van jouw geloof en van je bekering geen weet heeft, dan is het jouw inbeelding en dat gaat beslist over. Je moet dan maar niet rusten totdat je het ware geloof bezit in plaats van schijngeloof. Bekeer je van het zelfbedrog!

Ook kun je het misbruiken door er een hoofdkussen van te maken waarop je gaat luieren. Ziezo, het kan toch niet meer stuk. Het maakt nu niet meer uit, want God zal er hoe dan ook wel voor zorgen dat het voleindigd wordt. Weet u, dat is nu juist het bewijs ervan dat je geloof schijngeloof is. Het goede werk van God leidt niet tot vadsigheid. Het echte geloof bidt voortdurend: Verlaat niet wat Uw hand begon, o Levensbron, wil bijstand zenden. Als je weten mag dat het van de Heere is, dan mag je ook biddend en smekend weten en vertrouwen dat Hij er niet van af kan. En je mag dat ook vertrouwen van anderen in wie je hetzelfde werk van God openbaar ziet komen. God is getrouw. Je bidt ook om volharding. Je blijft dicht bij Hem. Je zoekt Hem zo min als mogelijk is te bedroeven. Wat een onuitsprekelijke vreugde geeft dan dat vertrouwen op de Heere. Het is immers Uw goede werk. Mijn geloof en mijn bekering zijn van U. De vruchten die ervan openbaar komen, zijn van U. Alles is van U en van mij is er niets bij. Daarom zult u er ook dwars door alles heen voor instaan.  U zult het voleindigen tot op de dag van Christus.

En als je soms nog twijfelt of het wel echt Gods werk is en dat Hij het Zelf in je begon? Ja, dat kan inderdaad aangevochten worden. Als je de kenmerken van het geestelijk geloof bij jezelf nagaat en je bij alles een onvoldoende hebt. Werp je dan toch op Christus, want dat is het beste kenmerk van Gods goede werk, dat er is. Dat je Hem niet missen kunt. Dan trekt God Zijn handen nooit meer van je af. Zeker weten.

Ds. J.L. Schreuders

 

“Weest uw voorgangers gehoorzaam en weest hen onderdanig; want zij waken voor uw zielen als die rekenschap zullen geven; opdat zij dat doen mogen met vreugde en niet al zuchtende, want dat is u niet nuttig.”
(Hebreeën 13: 17)

De apostel sluit zijn brief aan de Joodse christenen af met een aantal losse vermaningen. Het valt op dat hij tot tweemaal toe de voorgangers noemt. Daarmee bedoelt hij de leiders van de kerk en de gemeenten. In vers 7 doelt hij vooral op de leraars die zij gehad hebben. Zij hebben hen het Woord van God gesproken, dat staat in de verleden tijd. Zij zijn nu naar elders gegaan of niet meer in staat tot leidinggeven of misschien zelfs overleden. De apostel is er blijkbaar van overtuigd dat zij in de rechte zin gesproken en gehandeld hebben. Dus mogen zij niet vergeten worden. De beste manier om aan hen te denken is de navolging van hun geloof. Zij mogen vanzelf niet vereerd of verheerlijkt worden alsof zij halve christussen waren. Pas op voor mensverheerlijking. Dweep nooit met een bepaalde dominee of andere ambtsdragers. Til nooit enig dienaar noch van het heden noch van het verleden over het paard. Het kan niet lijden, want zij waren ook maar zondige mensen. Let liever op de uitkomst van hun handel en wandel als dienstknechten van Christus en zoek daar navolger van te worden. Sta ernaar te leven zoals zij geleefd hebben zoverre zij het goede hebben gedaan. Wij moeten-naar een woord van Calvijn-de deugden van de heiligen navolgen, niet hun ondeugden.

In vers 17 komt de apostel op de voorgangers terug. Dan gaat het kennelijk over de voorgangers, die nog in de actieve dienst ter plaatse bezig zijn. Je moet ze gehoorzaam zijn door hun woord aan te nemen. Ook hier gaat de apostel ervan uit – hij weet dan blijkbaar – dat het mannen zijn, die getrouw zijn in hun ambt. Want het is duidelijk dat dit niet het geval kan zijn als het om kwade leringen gaat zoals bijv. de Farizeeën brachten. Dan moet men zich juist voor hun zuurdesem wachten!

Nee, het gaat om mensen, die waken over je zielen. Die je waarschuwen voor je eeuwig verderf. Die je de weg der zaligheid verkondigen, die in Christus Jezus is. Die je roepen tot geloof en bekering. Die het Woord van God niet vervalsen maar het in oprechtheid zoeken te ontvouwen. Die het ook met hun levenswandel bevestigen. De apostel mocht zelf zo iemand zijn. Niet dat hij daar zo prat op gaat of een hoge dunk van zichzelf heeft. Maar hij zegt toch wel in vers 18 dat hij vertrouwt dat hij een goed geweten mag hebben en in alles eerlijk zoekt te wandelen. Dat is namelijk voor iedere dienaar van levensbelang. Wat zegt je geweten ervan? Waar is het je om te doen? Gaat het je echt om de eer en de zaak van de Heere? Gaat het je werkelijk om het heil van de zielen? Doe je alles in het besef dat je voor de mensen verantwoordelijkheid draagt? Jij zult voor hun zielen rekenschap geven. Als ze door jouw nalatigheid of verkeerde prediking verloren gaan, dan zal de Heere hun bloed van jouw hand eisen. Paulus zei tegen de ouderlingen van Efeze dat hij vrij was van het bloed van hen allen. Op voorgangers drukt een zware last. Daarom is een goed geweten heel erg nodig. Als je dat hebben mag is dat een kostbaar bezit dat ook niemand van je af kan pakken. Ook dan niet als mensen je proberen weg te zetten als was je slechts een namaakdominee. Gode zij dank voor dat goede geweten.

De apostel zegt dus dat de Joodse christenen aan wie hij schrijft hun voorgangers gehoorzaam moeten zijn en onderdanig. Zij mogen geen laster over hen uitgieten, hen niet kleineren en evenmin zich aan hun woord onttrekken. Zij moeten eerder voor hen bidden (vers 18). Zij moeten bedenken wat een hoge verantwoordelijkheid zij dragen. Zij moeten dubbele eer waardig geacht worden als zij op een goede wijze regeren en voorgaan. Allereerst vanwege het ambt waartoe de Heere hen geroepen heeft. Ten tweede vanwege het feit dat zij het getrouw en ijverig verrichten. Uiteraard geldt dit niet alleen voor de dienaren des Woords, maar ook voor de andere ambtsdragers. Er staat namelijk bij: voornamelijk die, die arbeiden in het Woord en de leer (1 Tim. 5:17).

Hoe staat het ermee in onze tijd? Heeft het Woord nog gezag? Heeft het ambt nog gezag? Is er nog eer en dubbele eer? Of kan er zomaar tweedracht worden gezaaid en bagger uitgegooid worden in kerken en gemeenten? Het gebeurt op meerdere plaatsen. Pas stond er een paginagroot artikel in het RD over hoeveel leed onheuse kritiek in pastorieën veroorzaakt. Het is een landelijk probleem, dat te maken heeft met de toename van mondigheid en brutaliteit onder de mensen. De vermaning van de apostel komt dus wel op tijd. Zij heeft aan actualiteit niets ingeboet. Het is een zaak, die niet alleen veel schade berokkent aan ambtsdragers, vooral dominees. Het is zeer tot schade van de kerk en tot smaad van de Heere!

De oproep van de apostel komt dan ook tot alle gemeenteleden. Wees hen onderdanig die waken over uw zielen. Bent u dat namelijk niet dan doet u hen zuchten. Zij zullen- als de Heere hen ondersteunt-onverminderd over u blijven waken. Zij verlaten de kudde niet. Dat kan ook niet. Wel kunnen zij soms zuchten. En het zou zoveel beter zijn als zij hun arbeid met veel vreugde zouden mogen doen. Dat is zoveel nuttiger. Voor u. Of ziet u liever een dominee, die gebukt gaat onder de zware last van het ambt omdat mensen die onnodig verzwaren? Daarom: zijt uw voorgangers gehoorzaam en zijt hen onderdanig. En…bidt voor ze!

Ds. J.L. Schreuders

“Als ik zeide: Mijn voet wankelt; Uw goedertierenheid, o HEERE,  ondersteunde mij. Als mijn gedachten binnen in mij vermenigvuldigd werden, hebben Uw vertroostingen mijn ziel verkwikt.’’
(Psalm 94: 18 en 19)

N.N. zo heet de dichter van deze psalm. Nomen Nescio, een naam weet ik niet. Het zou zomaar David kunnen zijn, maar niets is er zeker. Alleen God weet het.

Hij heeft een probleem, dat is wel duidelijk. Hij ziet dat de goddeloze mensen denken dat zij altijd maar hun gang kunnen gaan. Zij verbrijzelen Gods volk en menen dat niemand hen een voet dwars zal kunnen zetten. Ook God niet. De Heere hoort en ziet toch niet wat zij allemaal uitvoeren. Het is ronduit ergerlijk te moeten aanzien dat zij volgens dit principe te werk gaan.

Maar zou dat waar zijn, dat de zaak er zo bijligt?  Nee, de dichter is tot het inzicht gekomen dat God wel terdege alle dingen in ogenschouw neemt. Hij die oor en oog maakte, het kan toch niet zo zijn dat Hij Zelf blind en doof is? Nee, hij roept de Heere op om vergelding te doen. Dat de Heere toch niet door daarmee al te lang te wachten voedsel zou geven aan het ijdele denken dat Hij niets doet. Dat de Heere de boze mensen toch snel uit de droom zou helpen.

Ondertussen hebben Gods kinderen rustig de tijd af te wachten dat God gaat optreden. Wachten is vaak niet hun sterkste kant. Het moet bij ons het liefst gisteren al klaar zijn. Toch is hij welgelukzalig, die het nut van de onderdrukking weet en voordeel trekt zelfs uit het leed. Wie zich geduldig gedraagt en de roede kust (zegt de berijming prachtig) is goed af. God gaat namelijk zeker optreden. Je zult het zien. De hoogmoedige dwazen komen in de kuil door Hem gegraven terecht!

En dan wordt de dichter van vers 16 tot vers 19 persoonlijk. Hij komt zelf voor de dag. Het is niet zo dat hij het allemaal voor anderen heel mooi weet te zeggen hoe het zit. Van die mensen heb je wel eens. Zij kunnen praten als Brugman. Zus en zo gaat de Heere met Zijn kinderen om en dit en dat moet er worden gedaan. Maar het is allemaal theorie en geen praktijk. Zij weten hoe het moet en ze weten hoe het gaat. Alleen zelf hebben ze er geen enkele kennis aan. Zodra je ze vraagt wat er in hun eigen leven van aan te treffen valt, dan staat de wagen hortend en stotend stil. Er komen hooguit wat gemeenplaatsen los: het zal niet zomaar gaan en er zal nog heel wat gekend moeten worden. Dan is wel een ding duidelijk: dat zij er zelf helemaal niets van kennen. Bent u zo’n prater bij wie het in feite armoedetroef is? Ik zeg dat je er geen stap dichter door bij de hemel zult komen. Mijn ervaring is, dat het met zulke types- wat je ook naar voren brengt- trekken aan een dood paard is. Wees ervoor gewaarschuwd dat je niet zelf zo eentje wordt of blijft.

Gelukkig is in Psalm 94 niet een dergelijk type aan het woord. Hij weet tenminste waarover hij het heeft. Hij zelf is zo’n gelukzalig man, die op de Heere weet te wachten. Hij stelt zich namelijk de vraag wie het voor hem (“voor mij” 2 keer in vers 16!) tegen de boosdoeners op zal nemen. Hij weet het antwoord vanuit eigen ervaring. Dat is altijd beter dan tien keer hebben horen zeggen! De HEERE, dat is het antwoord. Zo was het, zo is het en zo zal het zijn. Heel indrukwekkend is het wat hij zegt: Als Hij niet mijn Hulp was geweest, mijn ziel had bijna in de stilte gewoond. Het was haast over en uit met hem. Zo ik niet had geloofd…(puntje puntje puntje), dan weet je het wel, zo zegt Psalm 27.  En Psalm 124 zegt: zij zouden ons levend verslonden hebben en een stroom zou over onze ziel zijn gegaan. Onze hulp is in de Naam des HEEREN , Die hemel en aarde gemaakt heeft.

Hij vult het nader in. Toen hij bij zichzelf dacht: Nu wankel ik en ik houd het niet vol, toen was Uw goedertierenheid er om mij te ondersteunen. Het was allemaal genade! Allemaal vrije gunst en trouw, die eeuwig Hem bewoog. Alles liefde, goedheid en ontferming. Dat alles zit namelijk opgesloten in dat meest volle woord: goedertierenheid (in de Statenvertaling een enkele keer ook wel met weldadigheid vertaald). Daar moet een arme zondaar het van hebben. Genade slaat de klok. Iedere keer weer als de HEERE een wankelende ziel overeind houdt. Het zal niet gebeuren dat de rechtvaardige ten val komt. Hoe weet je dat? Van mij, zegt de N.N. die in deze psalm aan het woord is. Ik heb het zelf ervaren. Een goed en leerzaam getuigenis.

Verkwikkende vertroostingen. Ja, ook die waren er. En wilt u weten wanneer die er waren? Juist op die momenten, dat mijn gedachten in mij zich vermenigvuldigden, zo zegt onze psalmdichter. Toen begon alles zich op te stapelen in de ziel. Het werden kluwen van gedachten, bergen waar hij niet over heen kon kijken. De gedachten van zijn hart verschrikten hem ook. Dat kun je op maken uit het woord: vertroostingen. Er was vrees, droefheid en angst. Al Gods kinderen worden daarmee van tijd tot tijd wel gekweld. Zij lopen erin vast. Het wordt donker in de ziel. En de overleggingen klommen maar, werden hoger en hoger. Toen, toen kwamen er boodschappen van vertroosting in zijn ziel. De Geest van God kwam met het evangeliewoord. Hij liet de vertroostingen (het waren er meer dan een) achter in de ziel. Het was als koud water voor een vermoeide ziel. Het was al kalmerende zalf op een heftig jeukende plek. Het was als balsem voor het hart. Verkwikkende vertroostingen komen bij de HEERE vandaan. Dat is van de drieenige God, Vader, Zoon en Heilige Geest. Zijn woorden en beloften, toegepast door de Heilige Geest kunnen er wat van. Zij zijn geen doekjes voor het bloeden. De dichter mag het zelf tegen de Heere vertellen. Hij spreekt in vers 18 en 19 de HEERE aan. Vertel het Hem ook maar als je er weet van gekregen hebt. Zeg het Hem maar hoezeer dat je erdoor bemoedigd werd en vertroost en verkwikt. De Heere wil het horen en ieder ander mag het horen. Wat God doet aan een ziel, die het niet meer weet, bij wie de gedachten boven het hoofd zijn uitgestegen.

Onze God is allerminst blind en doof. Daarom zal Hij Zijn volk niet begeven en Hij zal Zijn erve niet verlaten (vers 14). Als deze God de onze maar is, door Jezus Christus, de Heere.

Ds. J.L. Schreuders

“Verwerp mij niet van Uw aangezicht en neem Uw Heiligen Geest niet van mij.”
(Psalm 51:13)

Iedereen weet wel dat David deze psalm uitsprak en schreef na de bedreven bloedschulden met Bathseba en Uria. Het is een groot smeekgebed geworden om genade. Maandenlang had hij met zijn schuld rond gelopen. Schuld, die zeker wel knaagde aan zijn geweten (zijn sap werd veranderd in zomerdroogte) maar toch niet werkelijk schuld werd voor God. Hij verborg het. Totdat Nathan, de profeet, doel trof met zijn: Gij zijt die man. Toen werd het beleden schuld ten overstaan van de HEERE.

Een van de smeekgebeden die hij dan laat horen, heeft betrekking op de Heilige Geest. Nee, het was nog geen Pinksteren geweest- dat zou nog duizend jaar duren! – maar de Geest was er al van eeuwigheid af. En in Davids leven was de Geest al heel vroeg werkzaam. Hij vertrouwde al op God toen hij nog was aan de borsten van zijn moeder. Dat vertrouwen en steunen op de HEERE moet door de Heilige Geest zijn gewerkt. Van nature doet niemand dat. Ook Johannes de Doper was vervuld met de Heilige Geest van de buik van zijn moeder af. Hoe heerlijk is dat! Zo jong begenadigd.

Maar Gods kind viel in een ernstige zonde. Zeker, zonden zijn er iedere dag. Zij zijn dan ook dagelijks reden om ons voor God te verootmoedigen. Dat heeft David ook gedaan: Gedenk niet de zonden mijner jonkheid, noch aan mijn overtredingen. Zo heeft hij zich jaren lang in de godsvrucht mogen oefenen.

Inmiddels is hij koning geworden in Sauls plaats. Dan wil het nog wel eens gebeuren dat de zorgeloosheid toeslaat. Als het waken en bidden tegen de verleiding van de zonden verslapt dan kan men in grote zonden vallen. Dat is met David gebeurd. Het kan door eigen schuld met ieder die God vreest, gebeuren. Wat een duisternis komt er dan over je ziel. Je bedroeft de Heilige Geest bitter. Het gevoel van de genade is weg. Totdat Nathan kwam………

Toen bleek dat de Heilige Geest niet geheel van David gescheiden was. Hij wekte in hem het berouw op. Er werden genadesmekingen uit zijn mond gehoord. Een van die smekingen betrof dus de Heilige Geest. Nee, de Geest was duidelijk niet van David geweken. Dat weten en zeggen wij. En het is ook zo. Maar voor David zelf heeft dat zeker niet zo gevoeld. De Geest van God leek wel van hem gescheiden. En als dat nog niet zo was, dan zou het in elk geval recht zijn als het ten spoedigste gebeurde. Dat horen we dan ook David zeggen : Verwerp mij niet van Uw aangezicht. U zou het terecht kunnen doen. En neem Uw Heilige Geest niet van mij.  Het zou niet te verwonderen zijn als Deze definitief en finaal Zich van mij zou af keren. Het is Gods gelovigen zo vaak een wonder dat de Heilige Geest al niet tig keren van hen is geweken. Je hebt Hem immers zo getergd. Hij kan dan toch niet in je blijven wonen. In zo’n vuile en ontwijde tempel als jouw ziel en lichaam zijn, kan toch de Heilige Geest het niet uithouden. Daar willen de zwijnen nog niet wezen, laat staan de goede Geest van God.

En toch kun je de Heilige Geest niet missen. Daarom klinkt het gebed: Neem Uw Heilige Geest niet van mij. Doe het toch niet geheel en al en niet definitief. Laat Uw Geest weer Zijn kracht aan mij laten zien. Dat gebed is het zuiverste bewijs dat de Heilige Geest niet geheel geweken is, maar zich slechts voor een tijd heeft schuil gehouden. Gelukkig maar. Anders zou je zonde een zonde tot de dood zijn met de eeuwige rampzaligheid tot gevolg. Dat laat de HEERE niet geschieden. Hij bracht David door Zijn Woord en Geest weer tot bekering. David vroeg met een waarachtig hart om vergeving en hij kreeg die ook. De Heere heeft uw misdaad weg genomen, zei Nathan. Hij kreeg terug de vreugde des heils.

Beste lezers, hoe nodig is ons de Heilige Geest. Hij is nodig als je Hem nog niet kent en Hij in jou nog niet werkzaam is. Maar Hij is ook nodig als Hij reeds in je woont. Nodig om voor dagelijkse zonde bewaard te blijven, maar zeker ook voor grote en ergerlijke zonden. Hoeveel te meer  smeken  wij om Hem als wij in zeer zware zonden zijn gevallen en wij bemerken dat wij daarmee de Heilige Geest smaadheid hebben aangedaan. Dan wordt het: Laat Hem toch niet weggaan bij mij, Heere, want ik ben Zijn inwoning niet waardig gebleken. Wat een troost dat de Heilige Geest dan blijft en dus niet scheidt. Natuurlijk mogen we daar geen misbruik van maken. Zo van: als Hij toch altijd blijft, dan is een zonde ook niet meer zo rampzalig en dan kan dat zondigen wel een keer. Wie zo redeneert, bewijst daarmee geen kind van God te zijn. Nee, het is een wonder dat Hij niet geheel en al scheidt. En wonderen kun je niet bekijken. Daar zijn het wonderen voor. Het moet ons maar de bede ontlokken vanuit ons hart: Ai, laat van mij Uw Heil’gen Geest niet scheiden. Wat een troost dat Hij dan metterdaad niet scheidt maar eeuwig blijft.

Ds. J.L. Schreuders

“Toen ging dan ook de andere discipel er in, die eerst tot het graf gekomen was en zag het en geloofde”
(Johannes 20:8)

Er is niet maar een ongelovige Thomas geweest. Petrus en de andere discipel waren er ook een paar. Dat blijkt uit dit gedeelte. En wat dunkt u: zouden er niet tot op de dag van vandaag veel navolgers zijn?

Zij waren uit hun huis gelokt door Maria Magdalena. Die was met de mededeling gekomen, dat men Jezus uit het graf genomen had zonder dat wij (dus ook de andere vrouwen, die met haar mee geweest waren) Zijn nieuwe begraafplaats wisten. Die mededeling was genoeg voor de twee discipelen om een kijkje te gaan nemen. Naast Petrus was dat de discipel, die nog meer dan de anderen door Jezus bemind werd. Dat is vrijwel zeker Johannes, die uit bescheidenheid nergens zijn eigen naam noemt. Daar kan iedereen die graag vooraan staat iets van leren.

Eerst ging hun snelle lopen gelijk op. Maar naarmate zij dichter bij de plaats van het graf komen, wordt de tred van Petrus langzamer. Hoe zou het komen? Hoe is die zwaarte in Petrus’ benen en schoenen ontstaan? Daar kunt u ongetwijfeld zelf het antwoord wel op bedenken. Wij gaan u niet alles voorkauwen.

Johannes was er dus het eerst. Hij ziet slechts door de opening van het graf de doeken en laat het daarbij. Petrus die hem volgt gaat wel het graf in en ziet meer: naast de doeken ziet hij ook de zweetdoek die om Jezus’ hoofd gebonden was, liggen. Keurig opgerold op een ander plaats. Als Johannes dan ook het graf ingaat en hetzelfde ziet als Petrus dan gelooft hij. Jezus is niet weggehaald zoals Maria van Magdala dacht, maar opgestaan. Geen grafschender zou de doeken achterlaten in het graf en zeker niet netjes opgerold. Hij geloofde.

Dat is mooi, zult u zeggen. Natuurlijk is het mooi dat de woordenloze preek van de doeken geloof mocht werken in Johannes’ hart. Menig prediker en menig hoorder heeft wel eens wat meer woorden te spreken en te horen eer het zover is. Dat is zeker waar!

Toch is het niet helemaal zo mooi als dat het op het eerste gezicht lijkt. Johannes heeft dit namelijk niet opgeschreven om zijn eigen geloof te prijzen. Integendeel. Hij schrijft dit om te laten zien dat hij eigenlijk ook een ongelovige Thomas is geweest. Daar heb je weer die Geestesgaven van ootmoed en bescheidenheid. Ook nu zeg ik dat iedereen daarvan kan leren, die graag, veel en hoog over zijn eigen geloof opgeeft.

Johannes doet dat dus allerminst. Hij gelooft namelijk pas nadat hij de doeken heeft gezien. Een Thomas avant la lettre (d.w.z. hij was dat voordat Thomas dat was). Hij schrijft er namelijk een pijnlijke opmerking bij. Hij en Petrus wisten nog de Schrift niet, dat Hij van de doden moest opstaan. Zij hebben dus niet geloofd omdat de Schrift het zei en ook niet omdat Jezus het van tevoren had gezegd. Ook zij geloofden niet op grond van het Woord maar pas na te hebben gezien. Pas toen hij de doeken zag, geloofde hij. Dan ben je helemaal aan Thomas gelijk. Die wilde ook eerst zijn hand steken in Jezus’ zijde en de teken der nagelen zien. Anders zou hij zeker niet geloven.

Beschamend. Maar hoeveel kerkmensen zijn er ook nu niet die het niet op het Woord alleen durven te wagen? Zij willen eerst nader bewijs hebben. De ongelovige wereld wil dat sowieso. Zij wil niet geloven en zal dat ook niet doen al zouden de sterren van de hemel vallen. De ongelovige kerkmens evenmin. Hij gaat voor de vorm naar de kerk en gelooft er verder het zijne van. Maar helaas ook de oprechte zoeker die door Gods genade Hem zo graag zou willen vinden, doet nog zoals Johannes en Petrus deden. Hij heeft ook vaak dat Thomasachtige, apres la lettre (d.w.z. hij was dat nadat Thomas dat het geweest was). Je wilt meer dan het Woord alleen. Je wilt iets voelen of hebben. Je moet doeken hebben zien liggen. De Heere wil echter op Zijn Woord geloofd worden. Zo gaat het voortaan heeft Jezus tegen Thomas gezegd. Zoals het bij Petrus, Johannes en Thomas ging, zo gaat het nu niet meer. Zalig is voortaan de mens, die niet gezien en nochtans geloofd zal hebben. Je moet niet iets willen zien buiten het Woord om. Staar je liever blind op het evangelie van de gekruisigde en opgestane Heiland totdat de Heilige Geest je ziende zal maken als nooit tevoren.

Ziende zonder gezien te hebben. Dat is geloven in Jezus, die gij niet gezien hebt en nochtans liefhebt (1 Petrus 1: 8). Laat het zo bij u toegaan, beter dan bij mij, dat is het wat Johannes ons in dit gedeelte wil laten voelen. Hij heeft immers zijn Evangelie geschreven opdat gij gelooft dat Jezus de Christus is en opdat gij gelovende het leven hebt in Zijn Naam. En geloven dat is blindelings, zonder te zien, jezelf overgeven aan Hem met vertrouwen van het hart. Een voluit Geestelijke zaak! Als het goed is dan is de beoefening daarvan ons niet vreemd.

Ds. J.L. Schreuders

“Hierna, Jezus wetende dat nu alles volbracht was, opdat de Schrift zou vervuld worden, zeide: Mij dorst.”
(Johannes 19:28)

Wij weten uit de evangeliën, dat Jezus bij het begin van de kruisiging geweigerd heeft te drinken van de edik, die met gal gemengd was. Er zat een bedwelmende stof in, die bedoeld was om het lijden van de gekruisigde enigszins te verzachten. Wrede barmhartigheid van de goddelozen, zo zou ik het noemen. De reden waarom Jezus het weigerde mag ik als bij u bekend veronderstellen. Jezus moest Gods toorn dragen over de zonden. En die mocht niet met enige verzachting worden doorstaan. De toorn van God moest onvermengd worden ingeschonken in de lijdensbeker. Zo had Jezus hem leren aanvaarden in Zijn worsteling in Gethsemane.

Maar nu is toch alles reeds volbracht. Zo dadelijk zal het kruiswoord dat ook bevestigen: Het is volbracht. Dat betekent dat de toorn van God ten volle is gedragen en aan de gerechtigheid van God ten volle is voldaan.

Daarom kan Jezus nu de klacht laten horen: Mij dorst. En daarom kan Hij het zo meteen ook toestaan dat de edik aan Zijn mond wordt gebracht en hoeft Hij die niet meer te weigeren. Alle gerechtigheid is nu immers vervuld. Er is een eeuwige gerechtigheid aangebracht, die een zondaar kan worden toegerekend en waarmee hij voor God kan bestaan. Christus heeft voleindigd het werk dat de Vader Hem gegeven heeft om te doen. Een bedwelmende dronk kan daar nu niets meer aan afdoen. Daarom nu wel: Mij dorst.

Bovendien moet er ook nog iets uit de Schrift vervuld, volbracht worden. Dat zou niet kunnen indien Jezus ook nu nog de edik zou weigeren. Dan zou de Schrift onvervuld blijven en dat kan niet. Ook dit, wat van Hem geschreven staat, heeft een einde, een doel. De Schrift spreekt namelijk over gal en edik. Te denken is hier natuurlijk aan Psalm 69. Daar staat: Ja, zij hebben mij gal tot mijn spijs gegeven en in mijn dorst hebben zij mij edik te drinken gegeven. Wat ons opvalt is het ontbreken van hoofdletters. Dat komt natuurlijk omdat het allereerst op David slaat. Die maakte iets dergelijks mee.

Maar nu bereikt het in de Davidszoon het hoogtepunt. Nu wordt het volle werkelijkheid en wordt het Schriftwoord vervuld. Van Hem moet het met hoofdletters geschreven worden.

Nu Jezus klaagt vanwege dorst, is er voor Hem nog steeds niets anders dan die verfoeilijke zure wijn, die met bittere gal gemengd was. Nog steeds die bedwelmende drank, die zij Hem ook al bij het begin van de kruisiging wilden geven. Maar Jezus vraagt niet om bedwelming, Hij vraagt om Zijn dorst te mogen lessen met water. Maar het wordt hem niet gegund. Zoals in het vers van Ps 69, dat er vlak voor staat, wordt gezegd: ik heb gewacht naar medelijden, maar er is geen en naar vertroosters, maar ik heb ze niet gevonden. Hij moet het zelfs nu met edik doen.

Mij dorst. Het is maar een woordje in het Grieks van vier letters: dipso. De soldaten hebben het gehoord. En Johannes, die bij het kruis van Jezus stond ook. Het kan met die dorstende mond nauwelijks ver hebben geklonken, maar het werd vernomen. Het is door hem tot onze troost opgeschreven. Een dorstende Jezus. Beide Zijn ziel en lichaam hijgen en dorsten naar U in een land, dat dor en mat van droogte brandt. Hij is zo verbroken door dorst, dat Hij meteen daarna de geest geeft en sterft.

Beste lezer, zo is Jezus al dorstende een fontein van water geworden, die springt tot in het eeuwige leven. Onze ziel dorst van onszelf naar weinig meer dan de dingen van deze wereld. Naar geld en goed, voorspoed en geluk en nog zoveel dingen meer, zoals eer en macht. Het is dorst, die nooit verzadigd wordt. Wij nemen zout water tot ons waardoor we juist alleen maar meer dorst krijgen. Wij lijken dan op de vrouw uit Samaria, met wie Jezus sprak bij de put. Zij begreep er niets van wat Jezus met dorst en levend water bedoelde. Zij had er werkelijk geen flauwe notie van en daardoor antwoordde zij voortdurend langs Jezus heen. Toen Jezus haar de zonde van haar leven aanwees, toen werd het anders. Zij voelde haar dorst en begeerde het water van de genade.

Hebt u weleens dorst gehad en voelt u steeds weer die dorst? Die dorst, die de wereld niet kent, maar die God laat voelen door Zijn heilige wet, door Zijn Woord en door Zijn Geest? Die dorst laat zich niet gemakkelijk lessen door het een of ander. Die dorst wordt pas verzadigd door Hem, Die aan het kruishout hing te dorsten.

“Hoor ik, hoe Hij riep: Mij dorst,
Dan roep ik: O, Levensvorst.
Gij, Gij naamt den bitt’ren dronk
Die deez’ aard verzoening schonk.”

Dat wordt ons deel als wij in geloof door Gods Geest drinken van Zijn vergoten bloed. Jezus heeft Zelf gezegd, dat Zijn bloed waarlijk drank is. Zijn ontberen wordt ons ontvangen.  Het werd Hem geweigerd om het ons te kunnen geven. En al dorstende naar Hem wordt die dorst voor ons in overvloed veranderd. Want wie naar Hem dorst kreeg, zal nog wel vaak opnieuw dorst hebben, maar geen dorst meer hoeven te lijden. Hij is immers het levende Water. Wie daarvan drinkt zal nimmermeer dorst lijden. En wist u dat niet alleen het heilswater maar zelfs het gewone water dat uit de kraan vloeit ten diepste door Hem is verdiend?

Ds. J.L. Schreuders

“En de verzoeker tot Hem gekomen zijnde, zeide: Indien Gij Gods Zoon zijt, zeg dat deze stenen broden worden.”
Matth. 4:2

Na de doop door Johannes in de Jordaan moet Jezus eerst het strijdperk in. Dat is Hem niet overkomen, nee zo is dat door de Vader bepaald. Wij zien dan ook dat het de Heilige Geest is Die Hem wegleidt de woestijn in om daar de verzoekingen van de duivel te ondergaan. Het moet meteen gaan blijken of deze Mens wel stand houdt. Bij Lukas staat de geschiedenis van de verzoeking van Jezus dan ook meteen na het geslachtsregister van Christus, dat eindigt met de woorden, de zoon van Adam, de zoon van God. Hij moet zich met de eerste Adam gaan meten in gehoorzaamheid.

Dus komt hier de verzoeker. Mattheus duidt hem met drie namen aan: in vers 1 duivel (= degene die alles in het honderd gooit), in vers 5 de satan (= de tegenstander), hier in vers 2 met de eveneens weinig vleiende naam: de verzoeker. Jezus heeft eerst veertig dagen en veertig nachten gevast. Vasten gaat gewoonlijk met bidden gepaard. Het duidt op vernedering en verootmoediging. Hij draagt hier al de schuld der mensen. Daarom moest Hij met de zondaren ondergaan in het water van de Jordaan. Daarom moet Hij nu ook als ware Hij Zelf een zondaar de schuld der mensen belijden. Zo gaat Hij biddend de vuurproef tegemoet. Het maakt ook ons meteen duidelijk hoe wij ons hebben voor te bereiden op verzoekingen. Dat vraagt ernstig gebed. Waken en bidden opdat wij in de verzoeking niet vallen. Christus heeft Zich er ook in volle ernst op voorbereid: dag en nacht in het gebed. Hij zegt later – in de geschiedenis van de maanzieke knaap- dat het duivelsvolk niet uit een mens uitgaat dan door vasten en bidden. Datzelfde is nu ook nodig wil hij niet bij ons binnen komen. Jezus gaat met vasten en bidden de duivel tegemoet om hem te weren.

En daar komt hij. Lukas schrijft dat Jezus eerst de volle veertig dagen verzocht is. Dat zal dan zeker zo zijn geweest. Maar op het einde van de veertig dagen is de boze op het hevigst aan de gang geweest. Dat vindt plaats als Jezus door het vele vasten honger heeft gekregen. Als iemand honger heeft dan is hij op zijn zwakst. Wij kunnen daar helemaal niet over mee praten omdat wij geen van allen weten wat honger is. Men zegt wel dat als iemand sterke honger heeft hij om een korst brood wel een moord zou kunnen begaan. De duivel kiest dus een heel slim moment uit. U hoeft toch niet te hongeren? Waarom zou U moeten lijden? U bent toch Gods Zoon? Nu dan, het is voor U slechts een kleinigheid om tegen de stenen, die hier in de woestijn liggen, te zeggen dat zij broden moeten worden. Je kunt deze list vergelijken met die aan het kruis. Satan laat dan de voorbijgangers zeggen: Indien Gij Gods Zoon zijt, kom af van het kruis. Hij liet zelfs Petrus tot Jezus zeggen: dat lijden en sterven zal geenszins geschieden. Ook daar zat de duivel achter: Ga weg, achter Mij, Satanas. Hier begint het al: U kunt voor alle lijden uzelf ontzien, zelfs voor honger lijden. Hoe graag had hij gezien dat Jezus die weg zou hebben gekozen. Het hele voornemen van God in Zijn Zoon zou ermee teniet zijn gegaan. De tweede Adam zou geen haar beter zijn gebleken dan de eerste. Alles verloren! Het zou de zondeval van Gods Zoon hebben betekend en de definitieve overwinning van de mensenmoorder.

Maar nee, waar het eerste mensenpaar viel, houdt deze Mens stand. Eva had niet eens honger. Zij mocht immers van alle bomen uit de hof vrijuit eten. Adam evenmin, maar hij nam de verboden vrucht uit Eva’s hand. Dat was dus maar een zeer lichte verzoeking vergeleken bij die van Christus. Toch gaven zij met open ogen toe. In hun kielzog buigen ook wij als knipmessen voor tal van verleidingen die de duivel ons voorhoudt. Ook als we de Heere uit genade mogen kennen, laten wij ons nog menig keer door hem verrassen.  Waar was bij ons het vasten en bidden? En hebben we ook  niet vergeten het zwaard van het Woord mee te nemen? Dan gaat het dus fout en liggen we in de strijd onder. Om een habbekrats geven we aan het genot van de zonde toe. Ja, wij zijn er echt een paar van onze voorouders. Wij moeten het met schaamte erkennen. Het is mijn eigen schuld dat ik mij zo vaak door de zonde laat meeslepen. Om haast niets geef ik mij al gewonnen. Hoe moet dat ooit iets met mij worden?

Hier is de tweede Adam! Hij blijkt de ware Mens te zijn.  Hij liet Zich niet door schone voorwendsels verrassen. Hij hield al hongerend vast aan het Woord dat uit Gods mond uitgaat. Er staat geschreven. God heeft gezegd. Zijn spijze was het de wil van God te doen. Dan kan de mens ook zonder brood wel leven. Waar moet het met ons naartoe?  Naar Hem moet het toe. In Hem en door Hem kan de verzoeker weerstaan worden. Zonder deze tweede Adam doet de duivel met ons wat hij wil. Wij zijn van nature zijn slippendragers. En ook als wij door genade aan zijn heerschappij onttrokken zijn, zijn we veel te zwak omdat wij niet biddend, dag en nacht, met Christus optrekken. Alleen als wij aan Hem vasthouden en aan Zijn Woord, dan is het mogelijk de duivel te weerstaan zodat hij bij ons vandaan vlucht. Alleen voor Hem is hij bang en waar Hij is zal hij bot vangen. Kijk maar naar de verzoeking in de woestijn.

Ds. J.L. Schreuders